Jaki on odprężony… Wolny od wewnętrznych poganiaczy, co to drą gębę: bądź doskonały! Szybciej! Wymagaj od siebie! Dogadzaj wszystkim! Zdaje się słuchać wyłącznie tych płynących z wewnątrz, kojących wskazówek:
- spokojnie,
- bądź sobą,
- daj sobie czas,
- żyj w zgodzie z naturą,
- nie ścigaj się z nikim i z nikim się nie porównuj.
Przed Państwem: ślimak. Ciepło na świecie to jego ulubiona pora na slow food, slow walk i slow seks.
W spirali symboli
Chociaż w swoim tempie, to pokona każdą przeszkodę… Podobno może przejść nawet po ostrzu żyletki, pod warunkiem, że nie postanowi wrócić. Swoim śluzem ścieli sobie dywanik, po którym sunie bez względu na rodzaj podłoża. Choćby wysoko, w górę żywopłotu czy drewnianej żerdzi.
Czy ciąży mu muszla? Pewnie tak. Ale za to jest fantastycznym schronieniem, kiedy sucho lub zimno.
Muszla ślimaka to w ogóle temat rzeka. Zarówno jeśli chodzi o świat przyrody jak kultury. Decyduje o tym fascynująca symbolika spirali, której znaczenie uważane jest za tyle skomplikowane, co wciąż nie do końca jasne. W każdym razie, muszla ślimacza ma postać spirali znieruchomiałej- w przeciwieństwie do spirali rosnącej (na wzór mgławicy – spirala twórcza) lub zwijającej się (jak wir – spirala niszcząca).
Być może dlatego w średniowieczu ślimak występował w charakterze symbolu grzesznika – bezczynność uważano wtedy za źródło wszelkiego zła…
Co znaczył ślimak dla Szekspira
Ten jedyny brzuchonóg, który chodzi (sunie, pełznie) po ziemi – nic dziwnego, że jego wyjątkowość od wieków budzi rozmaite skojarzenia. W literaturze lub sztukach wizualnych może symbolizować: lenistwo albo upór, mizantropię albo potencję seksualną a w Panu Tadeuszu nawet… duszę.
Szekspir zwrócił uwagę na związek ślimaka z czymś, co dziś nazwalibyśmy zdrowym egoizmem. Tak błazen tłumaczy królowi Learowi po co ślimak ma domek:
Aby w nim chować głowę, a nie dawać go córkom, zostawiając własne rogi bez futerału.
Ale już w Śnie nocy letniej jedna z Wróżek umieszcza ślimaka w jednym rzędzie z wężami dwużądlistymi, żmiją, jeżami kolczystymi, przędzącymi pająkami, długonogimi korsarzami, czarnymi żukami, chrząszczami, bąkami i glistą… Czyli obrzydliwościami służącymi do niecnych czarów, które mogłyby przeszkodzić w spokojnym śnie Tytanii.
A znów w Wenus i Adonisie oraz Straconych zachodach miłości – ślimak to uosobienie delikatności i wrażliwości.
Wrażliwość zmysłowa ślimaka
Patrzy oczami umieszczonymi na końcu czułków, ale całe jego ciało wyposażone jest w komórki czułe na światło. Dodatkowo w głowie ma narząd równowagi, który pomaga mu rozróżniać gdzie dół a gdzie góra. Ślimaki to totalnie głuche i nieme stworzenia. Z węchem też u nich słabo – zapach główki kapusty czuje z odległości kilkunastu centymetrów.
Je wolno, za pomocą mięsistego języka z ząbkami.
I nie, nie obchodzi go ser na pierogi. Woli liście młodej kapusty, kwitnących kwiatów albo poziomki. Zapytasz: to kiedy pokazuje różki? A chociażby wtedy, gdy zapewnia sobie ekstremum przyjemności wywiązując się z obowiązku pozostawienia po sobie potomstwa…
Właśnie teraz, latem można przyłapać ślimaki na miłosnych uściskach, pocałunkach i pieszczotach.
Strzałki Amora i… akcja! Slow sex by snail…
Prawdopodobieństwo zostania świadkiem takiej randki jest tym większe, że trwa ona bardzo długo. Mimo że kochankowie wcale nie tracą czasu – nawet jeśli jedno z nich potrzebuje kwadrans lub pół godziny na wypoczynek, drugie nie ustaje w ślimaczej ars amandi.
Punkt kulminacyjny zapowiada pojedynek na miłosne strzałki.
Ostre, mierzące ok. centymetra długości strzałki wytwarzają się z węglanu wapnia, w ciele ślimaka. I wbijają się w ciało partnero-partnerki na głębokość milimetra. Uosobienie mitu o strzałach Amora? Może…
Tak czy inaczej, dobrze wychowany obserwator powinien teraz pozostawić ślimaki sam na sam. Chyba że ma jeszcze trochę czasu i ciekawość weźmie górę…
Źródła:
H. Ch. Andersen: Ślimak i róża, W. Szekspir: Stracone zachody miłości, Sen nocy letniej, Wenus i Adonis, V. von Thun: Sztuka rozmawiania t.3, S. Kossak: O ziołach i zwierzętach, J. E. Cirlot: Słownik symboli, W. Kopaliński: Słownik symboli, V. B. Droscher: Instynkt czy doświadczenie. Zachowanie się zwierząt
à propos
tak czytam i czytam z zaciekawieniem, nie rozmyślałam nigdy o ślimakach, ale już zaczełam 😀