Listy z Pensji (Część 5.) – Jutrzenka i Trędowata

27 maja 1925 r.

Moja Najdroższa Haniu,

Dziś nie mogłam spać. O świcie wymknęłam się po cichutku do ogrodu z zeszytem i książką, tą – o której pisałam Ci w poprzednim liście. „Trędowata”. Wiem, że mateczka przełożona nie pochwala takich lektur, ale nie mogłam się oprzeć. Przeczytałam ten fragment i aż mnie ścisnęło w piersi:

„Dniało. Wstawał świt. Jasna smuga na wschodzie rozszerzała się dalej i dalej. Z różowej wpadała w tony blade, coraz świetlistsze, prawie przejrzyste, haftowane na tle złotogłowiu.

Powietrze, pełne surowych powiewów nocnych, wchłaniało słoneczne smugi, wilgocią mgły opadając na dół, z każdą chwilą było rzeźwiejsze, jak brylantowe.

Zbudzone ptaki dzwoniły niezliczoną ilością świergotów. Drzewa, otulone puchami zieleni majowej, szemrały na powitanie jutrzenki — przedniej straży słońca.”

Nie sądzisz, że to przepiękne? I takie prawdziwe – właśnie tak dziś wyglądał nasz poranek. Wszystko było jeszcze wilgotne po wczorajszym deszczu, a świat jakby wstrzymał oddech na sekundę, zanim się rozjaśni.

Misia z drugiej klasy zobaczyła, że czytam, i usiadła obok, pytając: „To o czym to?”. Powiedziałam, że o miłości, która nie mogła być spełniona, bo świat miał inne plany. Pokiwała głową i powiedziała, że brzmi jak życie naszej nauczycielki kaligrafii.

Kiedy wróciłam na salę, fartuszek nadal był wilgotny po wczorajszym rozwieszaniu. Każda z nas wygląda, jakby nosiła inny odcień szarości. Nie wiem, czy to od błota, czy od melancholii. Ale dziś naprawdę poczułam się inaczej. Jakby te słowa z książki nastroiły mnie ciszej, delikatniej.

Ślę Ci uśmiech w liściach kaliny. Twoja Marysia

---

28 maja 1925 r.

Najdroższa Marysiu,

Ten fragment, który przepisałaś… aż mnie zmroziło. Ale nie tak zimnem, tylko tym zachwytem, co przebiega po plecach. Przeczytałam go dwa razy i też zobaczyłam przed oczami ten świt, choć u nas dziś od rana tylko mżawka.

U nas w klasie zaczęło się czytanie „Trędowatej” pod ławką. Zeszyt do biologii jest teraz najczęściej przemycanym opakowaniem literackim w całym instytucie. Matka Jadwiga coś przeczuwa, bo za często zerka przez okulary.

A nasze sukienki… Nie wiem, czy śmiech, czy rozpacz. Po wczorajszym suszeniu wyglądają jak płótna porzucone przez niezdecydowanego malarza. Moja przybrała odcień „wilgotnej kory”, a Adeli – „kałużowa mgła”.

Ale z tą Trędowatą to coś pięknego. Jakbyśmy przez słowa mogły choć na chwilę wyjść z tej pensyjnej codzienności i wyobrazić sobie inne życie – nawet jeśli dramatyczne. A może właśnie dlatego.

Uściski i gałązka kaliny dla Ciebie, Twoja Hania