Rozczarowanie to takie słowo, które brzmi miękko, ale potrafi kopnąć jak koń.
Zjawia się po cichu — po rozmowie, po wyniku, po nadziei.
I choć nikt go nie zaprasza, prędzej czy później i tak przychodzi.
Niektórzy mówią, że rozczarowanie to znak, że mieliśmy zbyt wysokie oczekiwania.
Ale może to po prostu część życia, której nie da się ominąć — coś jak rachunek za to, że w ogóle nam na czymś (albo kimś) zależy.
Ostatnio na Psychology Today pojawił się wpis na temat 3 rodzajów rozczarowań.
I każdy z nich smakuje trochę inaczej.
Żeby to sobie lepiej wyobrazić, można pomyśleć o tych trzech rodzajach rozczarowania jak o trzech smakach potraw, których sam(a) nigdy nie zamówił(a)byś z własnej woli. Wstawiam swoje skojarzenia 🙂
Rozczarowanie okolicznościami ma smak wątróbki – gorzki, metaliczny, trudny do przełknięcia, nawet jeśli podobno zdrowy.
Rozczarowanie ludźmi przypomina niedopieczonego kurczaka – wygląda dobrze, ale gdy spróbujesz, zostaje w ustach nieprzyjemny posmak.
A rozczarowanie sobą?
To coś jak gorzka kawa bez cukru – na początku skrzywia, ale dopiero ona naprawdę stawia na nogi.
No, chyba że ktoś akurat lubi gorzką kawę — wtedy już wie, że nie wszystko, co gorzkie, musi być złe.
Bo właśnie ten trzeci smak, choć nieprzyjemny, może nas obudzić.
To on uczy, że rozczarowanie sobą nie musi być karą — może być początkiem zmiany.
1️⃣ Rozczarowanie światem
To ten moment, gdy wszystko idzie nie tak — choć naprawdę się starasz.
Pociąg opóźniony. Projekt, w który włożyłeś serce, nie kliknął. Ulewne lato w dzień ślubu.
Nie nasza wina, a jednak nasz problem.
To właśnie te sytuacje, w których czujemy, że świat ma nas w nosie.
Ale można na nie spojrzeć inaczej: nie jak na karę, tylko przypomnienie, że kontrola to iluzja, a przygotowanie — wybór.
Nie zatrzymasz ulewy, ale możesz mieć parasol. I piękne zdjęcia z dnia, w którym nawet niebo się wzruszyło.
Nie przewidzisz awarii, ale możesz mieć plan B.
Nie uchronisz się przed wszystkim, co pójdzie nie tak, jak miało pójść, ale możesz zadbać o to, żeby nie runąć od razu po pierwszym potknięciu.
2️⃣ Rozczarowanie ludźmi
Boli bardziej, bo w grę wchodzi zaufanie.
Czasem ktoś zawodzi nie dlatego, że chce — tylko dlatego, że nie umie inaczej.
Z wiekiem uczymy się to rozumieć i lepiej wybierać, komu dajemy klucze do naszej prywatnej przestrzeni.
To rozczarowanie może być cennym filtrem.
Dzięki niemu wiemy, kto zostaje, a kto był tylko na chwilę.
Nie trzeba zamieniać serca w fortecę — wystarczy nauczyć się stawiać granice, zanim ktoś zdąży je zadeptać.
3️⃣ Rozczarowanie sobą
Najtrudniejsze.
Bo od siebie nie da się odejść.
„Jak mogłam to zrobić?”, „czemu znowu to samo?” — znasz to?
To właśnie ten rodzaj rozczarowania, który nie odpuszcza.
Ale paradoks polega na tym, że właśnie tu tkwi największa szansa na zmianę.
Rozczarowanie sobą to początek.
To moment, w którym można powiedzieć: „gdybym mogła, zrobiłabym to inaczej” — i faktycznie zrobić to inaczej następnym razem.
Żal nie jest wrogiem. To po prostu rozczarowanie, które zaczęło działać.
🗣️ Tematy do rozmowy (z kimś lub samym sobą)
- Które rozczarowanie pamiętasz najdłużej — to związane z okolicznościami, ludźmi, czy z samym sobą?
- Czy rozczarowanie zawsze musi boleć, żeby nauczyć?
- Czy da się żyć bez oczekiwań — czy to tylko ładna teoria?
- Jak reagujesz, gdy ktoś cię zawodzi — stawiasz granice czy mury?
- Czy potrafisz zamienić rozczarowanie w plan działania, zamiast w wyrzut sumienia?
Źródło:
J. Grumet: Disappointment Comes in 3 Flavors. psychologytoday.com [tłumaczenie własne]
Najnowsze komentarze